Według pierwszej zasady Europejskiego filaru praw socjalnych: „Każdy ma prawo do edukacji włączającej, charakteryzującej się dobrą jakością, szkoleń i uczenia się przez całe życie w celu utrzymania i nabywania umiejętności, które pozwolą mu w pełni uczestniczyć w życiu społeczeństwa i skutecznie radzić sobie ze Konkluzje Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zgromadzonych w Radzie na temat wprowadzenia w życie europejskiego paktu na rzecz młodzieży (2006/C 70/01) (Dz.U.UE C z dnia 22 marca 2006 r.) RADA UNII EUROPEJSKIEJ I PRZEDSTAWICIELE RZĄDÓW PAŃSTW CZŁONKOWSKICH ZGROMADZENI W RADZIE, MAJĄC NA UWADZE: 1. Termin zdrowie psychiczne dzieci i młodzieży odnosi się do dobrostanu społecznego, emocjonalnego i behawioralnego dzieci i nastolatków i jest uważany za integralną część zdrowego rozwoju. to cechy jednostkowe/osobiste lub społeczne, które zazwyczaj są związane z problemami ze zdrowiem psychicznym. Pogłębianie wiedzy młodzieży … tak, aby zaangażowanie młodych ludzi w demokrację było wspierane przez wiedzę i doświadczenie ekspertów w danych dziedzinach. Nasze priorytety Rewitalizacja pluralistycznej demokracji Dostęp młodych ludzi do praw Wspólne życie w pokojowych i integracyjnych społeczeństwach 9 Por. B. Szmigielska, Całe życie w Sieci, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2008. 10 Por. J. Pyżalski, Agresja elektroniczna wśród dzieci i młodzieży, Gdańskie zacji dzieci i młodzieży, która przebiega w rodzinie, ale także pod wpływem roz-budowanych systemów ideologicznych. Kultura oddziałuje na jednostkę (mode-luje jej zachowania i osobowość), jako na aktywnego uczestnika w inicjowaniu procesów rozwojowych (por.: Schaffer, 2010, s. 24). W toku socjalizacji jed- prof Segiet wykłady socjologia edukacji mirosław szymański sztompka, szacka, giddens (wątki) socjologia geneza autorzy znaczących prac socjologicznych Podczas prac nad projektem EURYKA powstała seria bazujących na danych raportów, w tym streszczenia polityk, skupionych na takich kwestiach jak: młodzież a zmiany polityczne czy polityczne zaangażowanie młodzieży w sieci. W ramach projektu zorganizowano również szereg spotkań z interesariuszami przy okrągłym stole w celu ustalenia Zaangażowanie obywatelskie opisuje, w jaki sposób jednostki angażują się w swoją społeczność, aby pozytywnie zmienić życie swoich współobywateli. Opierając się na ideologii komunitaryzmu , aktywne zaangażowanie ludzi poprzez zaangażowanie obywatelskie ma na celu zabezpieczenie dobra wspólnego. Poczucie to sprzyja włączaniu się młodzieży w życie społeczności i wzmacnianiu ich związkow z innymi mieszkańcami. Autorzy tej koncepcji relacjonowali, iż badania wykazały związek poczucia wspólnoty ze społecznością lokalną z ogólną samooceną zdrowia, dobrym zdrowiem psychicznym i poczuciem dobrostanu . T03vhCE. 6 maja 2019 Nieporozumienia, sprzeczności interesów i różnice poglądów są nieuniknioną częścią życia. Sztuka polega na tym, aby odpowiednio do nich podchodzić, wiedzieć, jak im przeciwdziałać, a w momencie eskalacji konfliktu – potrafić go zażegnać. Dlatego tak ważne jest, aby liderzy posiadali umiejętności pozwalające na pokojowe rozwiązywanie sporów. Podczas wykładu „Inwestycja w kształcenie – jak zaangażować młodzież w rozwiązywanie problemów współczesnego świata?” dr Marek Wosiński opowie, jak dzięki angażowaniu młodych ludzi w projekty społeczne możemy nie tylko zmieniać warunki ekonomiczno-społeczne, lecz także rozwijać współpracę na poziomie lokalnym i globalnym. 6 maja 17: Katowice Inwestycja w kształcenie Badania pokazują, że inwestycja w edukację skoncentrowaną na zapobieganiu eskalacji konfliktów jest 60 razy bardziej opłacalna niż interwencja w momencie, gdy eskalacja już nastąpi. Najefektywniejszym sposobem rozwiązania gwałtownych sporów jest kształcenie przyszłych liderów i wyposażenie ich w zarówno umiejętności pozwalające na pokojowe rozwiązywanie konfliktów, jak i w kompetencje wspierające przedsiębiorczość, gdyż istnieje bliski związek pomiędzy zrównoważonym rozwojem i pokojem. W 2014 roku grupa młodych liderów społecznych z Afryki, we współpracy z Arizona State University, założyła Globalną Sieć Zrównoważonego Rozwoju (GNSD). Misją organizacji jest wspomaganie Celów Zrównoważonego Rozwoju wyznaczonych przez ONZ. Działania opierają się na edukacji młodzieży w zakresie zasad równowagi ekonomicznej i ekologicznej oraz na krzewieniu idei globalnego obywatelstwa. Angażowanie młodzieży w projekty społeczne Organizatorzy sieci głęboko wierzą, że kreowanie miejsc pracy poprzez angażowanie młodych ludzi w projekty społeczne dotyczące zmian klimatu czy organizowanie szkoleń z zakresu przywództwa może zmienić warunki ekonomiczno-społeczne, zaszczepić w młodych ludziach wartości i wzory pokojowego rozwiązywania konfliktów, rozwinąć lokalną i globalną współpracę, a także stworzyć solidne podwaliny dla pokoju. Misją sieci GNSD jest stworzenie w szkołach średnich klubów, które angażowałyby uczniów w zajęcia pozalekcyjne poświęcone zagadnieniom zrównoważonego rozwoju i pokoju. Kluby te, powstałe w oparciu o model biznesowy, miałyby współpracować z lokalnymi organizacjami społecznymi, co pozwoliłoby na angażowanie uczniów w prawdziwe projekty. Podczas wykładu dr Wosiński opowie o doświadczeniach sieci GNSD w tworzeniu Klubów Pokoju i Zrównoważonego Rozwoju w Indiach, Nepalu, USA i niektórych krajach Afryki. Prelegent dr Marek Wosiński – Senior Sustainability Scientist, Arizona State University. Prezes Globalnej Sieci Zrównoważonego Rozwoju. Pracuje na Wydziale Psychologii w Arizona State University. Jest starszym naukowcem ds. zrównoważonego rozwoju w Global Institute of trener osobisty (life coach), specjalizujący się również we wspieraniu procesu zamykania okresu aktywnego życia zawodowego i przechodzenia na emeryturę (retirement coach). Właściciel firmy Dr. Marek – Coaching Through Life Transitions, LLC., która specjalizuje się we wpieraniu ludzi doświadczających znaczących zmian w autorem 6 książek i 60 artykułów opublikowanych w polskich i zagranicznych wydawnictwach naukowych. Wykładał na Uniwersytecie Warszawskim, Uniwersytecie Jagiellońskim oraz na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Przez wiele lat był Dyrektorem Centrum Doskonalenia Nauczycieli. Termin i miejsce 6 maja 2019 r., godz. Uniwersytet SWPS Wydział Zamiejscowy w Katowicachul. Techników 9, 40-326 Katowice Kontakt Monika BazanSpecjalista ds. marketingu i Rekrutacjitel. 32 750 60 84tel. kom. +48 785 202 511e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. Rada Ministrów przyjęła uchwałę w sprawie przyjęcia programu wspierania rozwoju społeczeństwa obywatelskiego pod nazwą „Rządowy Program Fundusz Młodzieżowy na lata 2022–2033”, przedłożoną przez Przewodniczącego Komitetu do spraw Pożytku Publicznego. Rządowy Program Fundusz Młodzieżowy jest nową ofertą mającą na celu wsparcie działań służących aktywizacji społecznej młodzieży. Chodzi o zwiększenie zaangażowania młodych ludzi i młodzieżowych organizacji pozarządowych w życiu publicznym. Na realizację programu rząd przeznaczy w 2022 r. 10 mln zł, a w kolejnych latach 20 mln zł rocznie. Zaangażowanie młodzieży w życie publiczne, mimo rozwoju organizacji młodzieżowych i nowych form aktywności, takich jak wolontariat – pozostaje niezmiennie na niższym poziomie, niż ma to miejsce w przypadku „starszych” grup wiekowych. Ostatnie lata przyniosły zmianę polegającą na zwiększonym udziale ludzi młodych w wyborach parlamentarnych w 2019 r., a następnie wyborach prezydenckich w 2020 r. Jednocześnie wyniki badań wskazują na rosnący potencjał zaangażowania społecznego młodzieży. Do wykorzystania całego potencjału organizacji i inicjatyw młodzieżowych potrzebne jest ich wsparcie instytucjonalne, tak by mogły one efektywnie wypełniać swoją rolę. Dlatego rząd zdecydował o uruchomieniu programu adresowanego bezpośrednio do organizacji młodzieżowych, który będzie wspierał inicjatywy podejmowane przez młodych ludzi. Najważniejsze rozwiązania Powstanie Program Fundusz Młodzieżowy, który będzie wspierał działania służące aktywizacji społecznej młodzieży. Program będzie pomagał w działaniach i rozwoju młodzieżowych organizacji pozarządowych oraz ciał konsultacyjnych, a także rad młodzieżowych oraz samorządów uczniowskich i studenckich, które nie mają możliwości lub doświadczenia w ubieganiu się o środki publiczne. Fundusz będzie kolejnym rozszerzeniem oferty programowej skierowanej do sektora organizacji pozarządowych. Formuła programu czerpie z doświadczeń programów wsparcia rozwoju społeczeństwa obywatelskiego, takich jak Program Fundusz Inicjatyw Obywatelskich na lata 2014-2020, Rządowy Program Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018–2030 czy Rządowy Program Wsparcia Rozwoju Organizacji Harcerskich i Skautowych na lata 2018-2030. Funduszem zarządzał będzie Narodowy Instytut Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego. Program będzie działał w latach 2022-2033. Na jego realizację rząd przeznaczy w 2022 r. 10 mln zł, a w kolejnych latach 20 mln zł rocznie. Fundusz uzupełni dotychczasowe działania rządu dotyczące wspierania aktywizacji społecznej młodzieży, takie jak utworzenie Rady Dialogu z Młodym Pokoleniem, powołanie Pełnomocnika Rządu do spraw Polityki Młodzieżowej czy zainicjowanie prac nad Strategią RP na Rzecz Młodego Pokolenia. Fenomenolog francuski Maurice Merleau–Ponty wskazał, iż rozpoznanie poza własnymi działaniami świata, który jest dany podmiotowi możliwe jest dlatego, że podmiot jest dany samemu sobie. Człowiek nie tylko istnieje, ale ma pewien stosunek do swego istnienia; może uczynić siebie przedmiotem własnej refleksji. Pytanie „kim jestem?” jest fundamentalną kwestią , jaką stawia nasza społeczna egzystencja. Udzielane nań odpowiedzi są z kolei sprzęgnięte z subiektywnym oglądem rzeczywistości w obustronnie koniecznej koegzystencji. Peter L. Berger “Spójrzmy na przykład na człowieka zbudzonego w nocy przez jeden z tych koszmarów sennych, w których traci się całkowicie poczucie tożsamości i miejsca. Nawet w chwili przebudzenia realność jego własnego istnienia i jego świata wydaje mu się senną fantasmagorią, która może zniknąć lub zmienić się za jednym mrugnięciem powieki. Przebudzony, leży w łóżku tknięty czymś w rodzaju metafizycznego paraliżu, czując się oddalony co najwyżej o krok od owego unicestwienia, które zagrażało mu w przerwanym właśnie śnie. Przez kilka chwil tak boleśnie jasnej świadomości jest w stanie nieomal zmysłowego kontaktu ze śmiercią i – wskutek tego – z nicością, lecz wówczas po omacku sięga po papierosa i, jak to się mówi, «wraca do rzeczywistości». Przypomina sobie swoje nazwisko, adres i zawód, swoje plany na następny dzień. Przechadza się po domu, pełnym potwierdzeń przeszłej i obecnej tożsamości. Słucha odgłosów miasta. Może nawet obudzi żonę i dzieci i zostanie uspokojony przez ich zatroskane zapewnienia. Wkrótce może śmiechem skwituje niedorzeczność tego, co się właśnie zdarzyło, zajrzy do lodówki, żeby coś przekąsić lub do barku, żeby coś łyknąć na sen i pójdzie do łóżka z postanowieniem, że będzie śnił o awansie.”Ten długi cytat wskazuje na jeszcze jedną istotną kwestię. Otóż zachwianie tożsamości powoduje, że także inne aspekty realności świata są zagrożone. Potwierdza to tezę, iż tożsamość i obraz świata warunkują się wzajemnie. Obraz samego siebie, w mniejszym lub większym stopniu, jest odbiciem uczestnictwa jednostki w grupach społecznych i zajmowanego przez nią (przypisanego bądź osiągniętego) miejsca w strukturze społecznej. Pojęcie tożsamości łączy, więc w sobie zagadnienie refleksyjnych podstaw działania jednostkowego z problematyką ról społecznych. Przyjmując perspektywę teorii ról, jednostki postrzegać można jako aktorów w teatrze lub jako uczestników gry. (...) Naturalne stosunki społeczne – pisze Erving Goffman – powstają w taki sam sposób, w jaki powstaje sytuacja na scenie: przez wymianę dramaturgicznie uwznioślonych działań, reakcji na działania i zamykających kolejne sceny odpowiedzi. Scenariusz nawet w ręku niewprawnego aktora może ożyć dlatego, że samo życie ma konstrukcję dramatyczną. Oczywiście nie cały świat jest sceną, lecz niełatwo rozstrzygnąć, w jakiej mierze sceną nie jest. Czym jest więc rola społeczna? Zdaniem Pawła Rybickiego, można ją określić jako społecznie wydzielony zakres działania, jako ciąg zachowań i działań spełnianych przez człowieka zajmującego określoną pozycję społeczną. (...) Jest zawsze szczególnego rodzaju schematem społecznym i jest tokiem działalności, który ten schemat wypełnia. Jest zawsze dwoista; nie ma roli społecznej bez określającego ją schematu, i nie ma roli bez człowieka, który w swych zachowaniach i działaniach ów schemat realizuje. Rola społeczna zawiera w sobie oczekiwania określone przez współrzędne, wyznaczające umiejscowienie jednostki w „przestrzeni” społecznej. Oczekiwania, z jakimi spotyka się aktor odgrywający swą rolę na społecznej scenie, pochodzą ze zróżnicowanych źródeł. Są to: »» oczekiwania wynikające ze scenariusza – chodzi tu o aksjonormatywne podłoże aktywności, wyznaczające zobiektywizowane schematy zachowań; »» oczekiwania ze strony innych aktorów – są to oczekiwania ze strony partnerów interakcji; »» oczekiwania ze strony publiczności – źródłem oczekiwań są tutaj audytoria będące dla jednostki układem odniesienia. Stopień spełnienia tych oczekiwań pozwala odnieść zachowanie jednostki do opozycji konformizm – nonkonformizm. Czerpiąc z metaforyki teatralnej, można powiedzieć, iż odgrywanie roli wiąże się z przywdzianiem określonej maskiMaska jest funkcjonalną koniecznością życia społecznego. Jest środkiem komunikacyjnym; oszczędza czas i emocjonalną energię. Maska jest także – chciałoby się powiedzieć – koniecznością antropologiczną, bowiem – jak wskazuje Gaston Bachelard – nie wystarcza nam fakt, że istniejemy. Musimy istnieć dla innych, istnieć przez innych. Wobec tego, problematyczne nie jest samo funkcjonowanie masek w świecie społecznym. Problemem jest sytuacja, w której maska przenika do wnętrza człowieka stając się jądrem jego tożsamości. Maska jest syntezą dwu przeciwieństw: dysym ulacji i symulacji. Dysymulacja wiąże się z ukrywaniem, zatajaniem, czy po prostu nie ujawnianiem pewnych aspektów siebie. Tymczasem symulacja, zacierając granicę pomiędzy prawdziwym a fałszywym, narusza zasadę rzeczywistości. Nie jest ona prostym udawaniem. Ktoś, kto symuluje chorobę wywołuje w sobie pewne jej objawy. Analogicznie jest w przypadku roli społecznej [maski]. Z jednej strony, jest ona konstruktem społecznym, pewną społeczną abstrakcją, z drugiej zaś, człowiek ją odgrywający nie tylko działa zgodnie z jej schematem, ale także – w pewnych sytuacjach – odpowiednio [do tego] czuje. Tak więc, sfera psychiki i sił społecznych przenikają się nieustannie. Poszukując własnego miejsca na społecznej scenie odgrywamy role i przywdziewamy maski. Każdą rolę można odgrywać świadomie lub bez udziału refleksji, z mniejszym lub większym zaangażowaniem. Maska jako istotne akcesorium identyfikacji [tożsamości], może być mniej lub bardziej elastyczna. W społecznej dramie występują więc dwojakiego rodzaju aktorzy. Na jednym krańcu – pisze Erving Goffman – mamy do czynienia z wykonawcą, którego całkowicie wciąga akcja sceniczna i który może być szczerze przekonany, że zainscenizowana iluzja rzeczywistości jest samą rzeczywistością. Publiczność najczęściej odbiera widowisko w ten sam sposób i tylko socjolog lub malkontent mogą wątpić w «realność» tego, co jest przedstawiane. Na drugim krańcu mamy do czynienia z wykonawcą, który wobec swej gry zachowuje dystans. Taką możliwość łatwo sobie wyobrazić, nikt bowiem nie ma równie dogodnego stanowiska do obserwowania przedstawienia jak ktoś, kto sam je zainscenizował. Stopień zaangażowania w pełnioną rolę społeczną i zakres identyfikacji z nią wyznacza dwie odmienne jakościowo formy społecznej egzystencji: autentyczność i nieautentyczność. Tworzą one swego rodzaju continuum, którego krańce nie są rzeczywistą reprezentacją sposobu bycia człowieka w społecznym świecie, ale raczej typami idealnymi czy też eksperymentami myślowymi, do których rzeczywiste przypadki mogą się co najwyżej asymptotycznie przybliżać. Niemniej jednak, bieguny owego continuum odzwierciedlają niestabilną wciąż sytuację człowieka w świecie społecznym. W żadnym z nich bowiem, człowiek nie pozostaje na stałe. Dokonując reifikacji społecznego świata, człowiek doświadcza go w kategoriach powinności. „Wymogi rzeczywistości” nie istnieją jednak same przez się, ale są powiązane ze społecznymi rolami. Zreifikowany obraz świata implikuje więc, że autodefinicje aktora społecznego formułowane są w oparciu i poprzez pełnione role społeczne. Niezmienną istotę nieautentyczności stanowi więc utrata subiektywnego dystansu pomiędzy samym sobą, a pełnioną rolą społeczną. Co prawda, zawsze istnieje świadomość innych aspektów siebie, ale są one marginalne i w znacznej mi rze przesłonięte maską pełnionej roli społecznej. Maska ulega usztywnieniu. Utrata jednostkowego autentyzmu zaciera granice pomiędzy tworem a twórcą. Rola społeczna zaczyna być traktowana jako rzeczywisty byt. Przestaje być czymś, co się robi a staje się czymś, czym się jest. Nietrudno wyobrazić sobie dyrektora, który nie potrafi [nie chce] „przestać być” dyrektorem po opuszczeniu przestrzeni swego gabinetu. Zmiana „dekoracji” i „publiczności” nie przerywa występu, o czym często boleśnie przekonuje się jego rodzina. Sam moment przejścia na emeryturę staje się dla niego swoistą sytuacją graniczną, często o katastrofalnych konsekwencjach psychologicznych. Uświadomienie sobie bowiem nietrwałości społecznych przypisań, powoduje zachwianie ontologicznego bezpieczeństwa, co w skrajnych przypadkach prowadzi do uformowania się osobowości schizoidalnej. Nieautentyczność określić, więc można jako fundamentalizm roli społecznej. Człowiek jednak sumą ról być nie musi. Jest on raczej czymś permanentnie niedookreślonym i nieredukowalnym do czegokolwiek. Wskazują na to pojęcia wolności podmiotowości, a najpełniej wyraża pojęcie osoby. Redukując się do pełnionej roli społecznej, człowiek rodzi się po raz wtóry, jako homo sociologicus – jednostka doskonale uspołeczniona, której aktywność sprowadza się jedynie do wypełniania przeznaczonej jej funkcji społecznej. Można powiedzieć, że homo sociologicus jako nosiciel ról społecznych jest człowiekiem bez indywidualności. Jego podstawowymi cechami jest bezrefleksyjny konformizm i pasywność zachowania, będąca w istocie kresem podmiotowości (która najpełniej wyraża się w twórczej aktywności). Jednostce nieautentycznej szczególnie bliska jest „myśl jednowymiarowa” czy „myśl osiadła”, nie pozwalająca jej na myślowe przekroczenie siebie jako tworu społecznego (homo sociologicus) i kontestację rutynowego sposobu istnienia. Ponadto, nieautentyczność sprawia, iż jednostka dokonuje symbolizacji własnego doświadczenia wyłącznie przez pryzmat pełnionej roli. Mówienie o nieautentyczności byłoby pozbawione sensu, gdyby u jej podstaw nie leżała możliwa autentyczność. Powracając po raz kolejny do metaforyki teatralnej, można powiedzieć, iż – w pewnym sensie i pewnym zakresie – autentyczność to zachowanie „Czystej Formy” w „teatrze życia codziennego”. Intencją Witkacego, twórcy „Czystej Formy”, było stworzenie teatru, który nie byłby tylko kopią rzeczywistości, ale swobodnie deformował życie. Rozpoznawałby on własną dynamikę określoną wewnętrzną konstrukcją, a nie istniejącym dotąd szablonem. Aktor w „Czystej Formie” miałby swą rolę nie tyle odgrywać, co stwarzać (nie przekraczając jednakże idei formalnej utworu). Autentyczny aktor społeczny jest więc dysponentem swej roli. Staje się ona narzędziem do możliwie pełnej realizacji tego, co w nim tkwi. Oczywiście nie oznacza to całkowitej dowolności. Ilość interpretacji jest siłą rzeczy ograniczona. Nie można całkowicie oderwać się od społecznej materii znaczeń i człowiekiem pozostać. Autentyczność i nieautentyczność możliwe są tylko w ramach społeczeństwa. Adam Danel